Rikard Solheim (1939-2021) sine tekstar

Skrive 13.03.2018.    Spørsmål 3.  Dette dreier seg nok om eit foredrag eg hadde i 1995. Eg var då utpeika som norsk representant i ein komite for fornybar energi i den europeiske kraftbransjen. Tok til der i 1991. Vi hadde to møter for året der vi disskuterte og besøkte fornybar-anlegg. Vi initierte også ugreiing om spesialtema, som vi så behandla på seinare møter. Komiteen hadde fast sekretariat i Paris, der også dei fleste møta vart avvikla.  Bransjen i Europa var organisert som monopol. Sterkast monopol var det i Frankrike. Der hadde statsselskapet EDF monopol på både produksjon og all transport av kraft i heile Frankrike. Det var eit gigantselskap! (...) Elles var det nokre få store regionale produksjonsselskap både i Tyskland, Spania og Italia. England er eg litt usikker på, dei var lite aktive i komiteen.  Komiteen var klar over at vi hadde fått såkalla marknadsbasert omsetning i Norge, frå 1991, og at Sverige skulle innføre det same frå 1. januar 1996. Og dei var svært

Skrive 19.08.2018.    Dei siste månadane har fleire gått på bana med påstandar om kor flott det er blitt for samfunnet med «grønt skifte» og «grønne  sertifikater» i kraftbransjen. Likeeins at forbrukarane har fått billegare strøm fordi dei fritt kan velje kven dei vil kjøpe frå. Elektrisitet er ein fantastisk teknologi og ein fantastisk energibærar. Då landet vart elektrifisert for om lag hundre år sidan, opplevde folk flest ein revolusjon. Elektrisiteten vart den store nye hjelparen i kvardagen. Oljelampa kunne byttast ut med elektrisk lys og vedomnen med elektrisk komfyr og panelomnar. Lys og varme til folkets behov var slagordet. Det tok mange tiår før heile landet var elektrifisert. Eg var 13 år då vi fekk elektrisitet heime. Det var som eit eventyr. Heile tida var det elektroingeniørane som hadde styringa. Dei styrde stort sett godt, fordi dei hadde både samfunnsansvar og innsikt i elektrisiteten sine løyndomar.  I BT for 9. juli skreiv konkurransedirektør Lars Sørgard kr

Skrive 25.10.2018.    Klassekampen sette inn denne overskrifta: Allle vegar går til Oslo. I Klassekampen for 14.juli spurde Maria Lavik: «Kven skal betale for å redda miljøet?» Ho skreiv om «EnergieWende» i Tyskland som skapar energifattigdom. Av sitt samla budsjett brukar nemleg låginntektshushalda over dobbelt så mykje på straum som gjennomsnittet. Lavik har rett når ho seier at også her heime er klimapolitikken klasseblind. Når det vert innført avgifter og subsidier som ikkje tek omsyn til lommeboka til folk, så aukar dei økonomiske skilnadane. Dette skjer på fleire område, men verst er det etter mi meining i samferdslepolitikken. Her har både høgre- og venstresida gått inn for enorme subsidier til  jarnbane for velstandsfolk på Austlandet, på kostnad av vegtransport for folk flest. Uretten og sviket er enormt. Sidan år 2000 har vegbrukarane i snitt betalt om lag 42 milliardar kroner per år inn til Staten i form av avgifter på drivstoff og køyretøy. I same perioden har state

Skrive 04.12.2018.    Blant demokratia er Norge det mest sentralstyrte landet i verda. Det burde gjeve grunnlag for offentleg debatt. Det skjer ikkje. Tvert imot, no får Oslomakta også hjelp frå Bergen. Dei siste vekene har det vore mykje stoff i BT knytt til distriktspolitikk, formyndarstaten, og om Oslo-makta i Høgsterett. Enorm maktkonsentrasjon i Oslo. Oslo-styringa, det som Sjur Holsen kalla oslofisering, har akselerert. Vi har eit sentralisert politisk styringssystem og vi har ein steinrik stat som stadig vert rikare. Kapitalen si gravitasjonskraft og påverknadskraft er enorm. Bedrifter og finansinstitusjonar strøymer til, statsbyråkratiet både aukar og får større makt og media vert meir oslofiserte. Vi har eit aukande tal av direktorat og organisasjonar - mellom anna LO og NHO - med hovudsete i Oslo og som ser landet og verda i eit Oslo-perspektiv. Som Gudmund Hernes har sagt det: «standplassen avgjør standpunktet». I sum gjev dette enorm maktkonsentrasjon i Oslo. Dette

Skrive 30.12.2018.    Eg driv og jobbar med eit bokprosjekt. I jobben heldt eg mange foredrag, og på 1970-talet skreiv eg mange artiklar i riksmedia (...). Litt av dette vil gå inn i boka. Dei siste åra har eg også skrive mykje, men måtte ta ei lang pause etter at eg tok kreftoperasjon i 2009. Hadde langvarig og sterk stråling som ga meg mykje smerter frå 2013 (...)   Har vore medlem i AP,  men melde meg ut på grunn av sentraliseringpolitikken deira. Har også vore medlem i to miljøorganisasjonar, men melde meg ut då eg oppdaga at dei begge var meir opptekne av å verne om eiga makt og prestisje enn å verne miljøet. Har også vore medlem i kommunestyret (...),  pluss diverse andre verv i lokalmiljøet. Eg var ganske imponert over lokalpolitikarane, dei aller fleste gjekk inn i politikken av idielle grunnar. Eg er mindre imponert over rikspolitikarane.  Styret i bransjeorganisasjonen likte tydlegvis det eg skreiv i avisene om energi, miljø og økonomi. Trur det var derfor eg fekk fleire

Skrive 08.05.2017.    (...)  I denne saka gjer Klassekampen (KK) nemleg det stikk motsette: Har fleire lange artiklar/innlegg som propaganderer for eitt syn: jarnbane/lyntog. (...) Det som er spesielt for dei innlegg KK har tatt inn, er at dei stort sett er utan faktabaserte argument. Eg har derimot lagt fram ny kunnskap/nye perspektiv. Ikkje minst det at rundt om i verda er det no eit paradigmeskifte på gang; ein overgang frå dei tunge, dyre og stive jarnbanene til dei lette, billege og fleksible bussane, «superbusar» (BRT), eller batteribussar. Kina og USA fører an. Det er no 6 år sidan Kina sette sin første batteribuss på vegen. No har dei over 100.000!    (...) avisa dermed gjev eit lite bidrag til ein håplaus politikk og ressursbruk : Bruke om lag 1000 millardar kroner til eit uproduktivt subsidiesluk i staden for nyttige og nødvendige tenester som t.d. helsevesen, utdanning, eldreomsorg. Det eg eigentleg driv med er eit bokprosjekt, der samferdslepolitikken vert berre eit k